Yogyakarta, Kuta en Gili T

8-7-16

Vanmorgen hebben we heerlijk uitgeslapen. Dat hadden we ook echt wel eventjes nodig na bijna 3 volle dagen reizen. Rond 11 uur zijn we toch maar uit bed gerold en hebben we genoten van een ontbijtje bij ons hostel. Rustig douchen en richting Peter voor wat tips voor de komende dagen. Iris was niet helemaal fit, dus daarom ook gekozen voor een dagje niksen. Waarschijnlijk was dit een gevolg op het vele reizen, het andere eten, cultuurshock en de temperatuur. In de middag zijn we naar Malioboro street geweest. Op internet had ik gelezen dat dit het Khao San Road van Yogyakarta was en aangezien ik dol ben op Khao San had ik er heel veel zin in. Toen we eenmaal bij Malioboro aankwamen was het toch niet helemaal zoals ik had verwacht. Zo zie je maar weer dat je ergens beter geen verwachtingen van kan hebben. Toch nog heel gezellig gehad en 's avonds bij de pizzeria gegeten op aanraden van Peter en Betty. Indonesisch eten ging er niet bij Iris in, maar een halve pizza zeker wel.

9-7-16
Nog een nachtje bij Victoria geslapen en zaterdags konden we eindelijk naar Peter. Om een uur of 8 op de fiets met backpacks en al. Tassen gedumpt en op de fiets naar het Kraton gegaan. Dit is het paleis van de sultan. Het Kraton maakte niet veel indruk op ons en dus zijn we snel verder gegaan naar Water Castle. Dit maakte ietsje meer indruk maar was ook niet helemaal geweldig. Echter maakten wij wel heel veel indruk op de Indonesiërs. We werden met open mond aangestaard en ik had Iris verteld dat ze best konden vragen om een foto maar toen dit daadwerkelijk gebeurde was Iris toch een beetje verbaasd. Dus leuk lachen en op de foto met een hele Indonesische familie.

Op onze fietsjes weer terug naar het hostel van Peter en Betty. Even lekker rustig aan gedaan en in de middag werden we opgehaald om naar de Prambanan te gaan. Een rit van 17 KM waar we zeker 1,5 uur tot 2 uur over hebben gedaan.
Prambanan is het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex van Indonesië. De prambanan staat op de werelderfgoedlijst.

We hadden de hele middag de tijd voor de tempel, maar ik denk dat we meer tijd hebben besteed aan het lachen voor de foto met Indonesische families.. Onze tactiek was om te blijven lopen. Zolang we dat deden kwamen er amper mensen naar ons toe voor een foto. Zodra we ook maar een minuut stil stonden kwam er wel weer iemand naar ons toe voor een foto. Op een gegeven moment waren we er wel een beetje klaar mee en hebben we toch maar heel beleefd nee gezegd. 6 uur moesten we voor de uitgang staan om weer naar het hostel te vertrekken, maar we kennen Indonesiërs nu ondertussen wel en 6 uur is geen 6 uur. Rond een uur of half 7 vertrokken we dan eindelijk naar het hostel.
'S avonds heerlijk Indonesisch gegeten en snel ons bed ingedoken want om 3 uur ging de wekker weer om vervolgens om 4 uur naar Borobodur te vertrekken. Na een lange rit hebben we eerst vanaf een heuvel de zonsopgang bekeken. Helaas geen zonsopgang voor ons. Toen we aankwamen was er een beetje zon te zien maar binnen enkele minuten was het helemaal dichtgetrokken door de mist. Eindelijk richting Borobodur. Een tempelcomplex dat eeuwen verborgen heeft gelegen onder as en begroeiing, net zoals "Angkor Wat" in Cambodja en "Bagan" in Myanmar. De Borobodur is een boeddhistisch heiligdom. De Borobodur is opgebouwd als een grote stoepa. De stoepa heeft 9 etages, de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. De etages vertegenwoordigen de boeddistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa's, die gebouwd zijn om 1 grote stoepa. De grote stoepa staat symbool voor het Nirwana. Nirwana verwijst naar de hoogste staat die door de mens bereikt kan worden.
De kleine stoepa's vertegenwoordigen van onder naar boven de weg die een boeddist moet afleggen om uiteindelijk in het Nirwana terecht te komen.

's Ochtends dient de Borobudur nog steeds als gebedsoord. Een pelgrim loopt iedere etage zeven maal rond met de klok mee. In de stoepa's bevinden zich beelden van boeddha's, wie door de gaten in de stoepa's deze beelden aan kan raken ontvangt, volgens het lokale bijgeloof (niet het Boeddhisme) het eeuwige geluk.

Allebei vonden we de Borobodur heel erg mooi, maar na een tijdje vonden we het wel weer genoeg geweest. We hadden al veel foto's en zijn ook weer erg vaak op de foto geweest. Die ochtend was het ook vroeg en we waren redelijk moe. Niet wetende wat ons nog te wachten stond met de Bromo en Ijen.
De middag hebben we onszelf even een rust middagje gegeven. We zijn naar het Tulip hostel gegaan en hebben daar voor ongeveer een euro de hele middag gezwommen.

In de avond nog naar een goed restaurant geweest, veel met Dimas gelachen en tassen ingepakt.

11-7-16
Kwart voor 7 ging de wekker en was het tijd voor de Bromo vulkaan en de Ijen. De busreis naar het dorpje bij de Bromo zou 10 tot 12 uren duren. Het duurde 2 uren voordat we Yogyakarta uit waren en we hebben veel onnodige stops gehad. Hierdoor waren we na 12 uren nog steeds niet op plaats van bestemming. Uiteindelijk na 16,5 uur kwamen we aan bij het hostel. Tijd om echt te slapen hadden we niet. Een uur nadat we waren aangekomen ging de wekker alweer. De jeeps stonden al klaar om te vertrekken, hup de jeep in en gaan met die banaan. Helaas zaten we met 5 mensen achterin waar maar 4 mensen in pasten. Iris was het bokje en zat de hele rit op de grond. En pijn dat het deed. De weg was echt verschrikkelijk. Dat was ook de reden dat we met jeeps en niet met gewone auto's naar het uitkijk punt gingen. Eenmaal aangekomen bij het uitkijkpunt stond het helemaal vol met toeristen. Een half uurtje in de kou gewacht en daarna hadden we een geweldig uitzicht op de Bromo. Het valt niet echt in woorden te omschrijven hoe mooi het was. We hebben ontzettend genoten. Vervolgens zijn we met de jeep naar de voet van de vulkaan gereden. Er stonden paarden of je kon lopend de vulkaan op. Zo ver leek het niet en toch maar lopend gegaan. Uiteindelijk was het nog wel een beste klim omhoog, maar het uitzicht was weer adembenemend mooi.
Na een klein uurtje zijn we weer terug gegaan met de jeeps naar het hostel. Hier stond ontbijt voor ons klaar; roze rijst met ei en een kopje koffie of thee. Niet geweldig, maar eten was wel eventjes belangrijk. We hadden namelijk weer een lange busreis voor de boeg. Om half 11 gingen we weer verder. We zijn in busjes naar Cemoro Lawang gereden. Hier was het hostel vlakbij de Ijen krater. We hadden een mooi hostel en er zat zelfs een zwembad bij. Helaas was er geen tijd om te zwemmen omdat de wekker om half 1 alweer ging. Ja, half 1.. 1 uur werden we opgehaald om naar de Ijen te gaan. We kregen een gasmasker en de 1 uur klimmende tocht kon beginnen. We waren met een grote groep en we hadden 2 gidsen. Uiteindelijk hebben we er ongeveer 2 uren over gedaan. Wat was het verschrikkelijk zwaar. Samen met nog 2 Nederlandse meiden hadden we al snel onze privé gids. Één van de meiden had astma en moest verplicht af en toe stoppen. Hier hadden we eigenlijk niet zo heel veel problemen mee, zo konden wij ook weer eventjes op adem komen. De tocht was heel erg zwaar en ging stijl naar boven. Vervolgens moesten we naar blue fire nog een heel pad naar beneden lopen. Een pad met allemaal losse stenen.. En dat in het donker. De gasmaskers waren ook echt wel nodig, want het stonk ongelofelijk naar zwavel. Omdat blue fire maar op 2 plekken ter wereld te zien is hadden we hier veel van verwacht. Uiteindelijk is dit heel erg tegen gevallen. We hebben een aantal blauwe vlammen gezien, maar uiteindelijk toch meer rook wat uit buizen kwam die op de grond lagen.

We zagen best wel op tegen de hele weg terug omdat heen zo zwaar was. Terug ging echter veel sneller en het was licht dus dit was fijn.

We kregen ontbijt en zijn toen richting de haven gereden. Na een uur rijden kwamen we aan bij een dorpje vlakbij de haven. Hier hadden we een bureautje gevonden dat ons bij de boot zou afzetten, de boottocht naar Bali en het vervoer naar Denpasar. Dit alles voor ongeveer €6,-. De bus naar de boot zou binnen 30 á 40 minuten komen, maar na een uur waren er 2 bussen langs gereden en allebei vol. Wij werden hier redelijk chagrijnig van en hebben ons geld terug gevraagd om vervolgens naar de haven te lopen (blijkbaar 5 minuten lopen) en zelf een bootticket te halen. Wij zeiden dit tegen de mensen waarmee we samen naar Denpasar zouden en die wilden ook graag hun geld terug. Toen zij dit vroegen konden we opeens met iedereen naar de boot lopen en was er een chauffeur geregeld voor de reis op Bali. Wij tegen die meneer zeggen dat we geen ticket hadden, maar hij snapte hier niks van. No ticket? Why no ticket? Wij hebben proberen uit te leggen dat we ons geld zojuist hadden terug gekregen, maar het drong niet door. Toch maar zelf een bootticket gekocht en vervolgens op de boot gevraagd of we nog mee konden met de bus en dit was wel mogelijk. Eenmaal aangekomen in Gilimanuk (Bali) verwachtten we een mini busje of een touringbus aangezien het een rit van 5 uren naar Denpasar was en we met een behoorlijke groep waren. Bij de busjes aangekomen waren we lichtelijk in shock want we werden inderdaad in een mini busje gestopt, maar dan wel een oud verrot mini busje dat ook de lokale bus was. Het komt er op neer dat we met 24 mensen opgevouwen in een 18 persoons busje zaten voor 5 uren lang.
Het was verschrikkelijk warm en telkens wanneer er weer iemand wilde instappen was dit volgens de chauffeur geen enkel probleem.
Na 5 uren in een snikheet busje kwamen we dan eindelijk aan in Denpasar. Vervoer zoeken en op naar Kuta. Maar dat vervoer zoeken was nog niet zo heel makkelijk. Uiteindelijk hebben we met 2 Engelsen de taxi gedeeld.

We zijn 3 nachten in Kuta gebleven omdat we beiden ziek werden en we waren ook erg moe aangezien we in 2 nachten maar 5 uurtjes slaap hadden gehad. We hebben lekker rustig aangedaan en zijn naar Waterbom geweest. Na 3 nachten in Kuta zijn we met de boot naar Gili Trawangan gegaan. Op de boot was het verschrikkelijk warm en er waren erg hoge golven.
En als kers op de taart hadden we ook nog regen onderweg. Op Gili T scheen gelukkig de zon. Onze bungalow was 5 minuutjes lopen van de haven. We werden met open armen ontvangen en de mensen van het hostel waren heel erg leuk en aardig. Op Gili T zijn we een dag wezen snorkelen en hebben we zelfs schildpadden gespot. Snorkelen was niet helemaal Iris haar ding. Zoals ze het zelf noemt is ze een loser in snorkeling. Ze heeft waarschijnlijk meer water binnengekregen dan dat ze vissen heeft gezien. Nooit meer snorkelen dus voor Iris. Verder zijn we uit geweest met mensen van het hostel en hebben we lekker rustig aangedaan. We hebben veel aan de bar gezeten bij ons hostel. Gewoon omdat de mensen zo leuk en gezellig waren. Hier hadden we zo nog wat langer kunnen blijven, maar helaas liet ons budget dat niet toe. De boottocht terug dachten we lekker op het dek te zitten. De zon scheen, biertje erbij, maar op het dek zitten was toch niet zo'n heel goed plan. De golven waren erg hoog en daardoor kregen we bij elke golf de volle laag over ons heen. Verzopen katjes dus toen we aankwamen in de haven.